زمینه و هدف: امروزه متداول‌ترین فشار روانی – اجتماعی که خانواده‌های بیماران مبتلا به اختلالات روانی به‌ویژه بیماران مبتلا به اسکیزوفرن، با آن مواجه هستند؛ مسئله استیگما می‌باشد. در ایران، علی‌رغم تأثیرات فرهنگی و اجتماعی بر استیگما، کمتر به این مسئله پرداخته شده است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح استیگما در مراقبین خانوادگی خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرن بستری در بیمارستان روانپزشکی ابن سینا- مشهد انجام گرفت.

روش‌ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 300 نفر از مراقبین خانوادگی خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان‌پزشکی ابن‌سینای در مشهد 1394-1393 به روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شد. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه تعدیل شده استیگمای احساسی بیمار روانی بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 و آمار توصیفی انجام شد.

نتایج: 70.4 درصد از مراقبین خانوادگی خانم و با میانگین سنی 14.8 ± 48.4 سال بودند. میانگین نمره کل استیگما در خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرن 9.2 ± 6.42 (از 68 نمره) بود که بیشترین میانگین مربوط به بعد کنارگیری از اجتماع (3.3 ± 12.4) و کمترین میانگین مربوط به بعد تنهایی (3.0 ± 9.8) بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به سطح نسبتا بالای استیگما در مراقبین خانوادگی بیماران مورد مطالعه، توجه به آن ضروری بوده و  پیشنهاد می‌شود آموزش جامعه در سطوح مختلف در زمینه برخورد مناسب با این بیماران و خانواده‌های آنان از طریق رسانه‌ها و مراکز بهداشتی درمانی صورت گیرد.