زمینه و هدف: کودکان مبتلا به لوسمی در طی مراحل مختلف درمانی کاهش شدیدی در کیفیت زندگی تجربه می‌کنند. با توجه به اهمیت معنویت در نظام سلامت، موضوع ارتقای سلامت معنوی کمتر در برنامه‌های حمایتی و درمانی مراقبین کودکان مبتلا به لوسمی قرار گرفته است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخله معنوی مراقبین بر کیفیت زندگی کودکان 12-8 سال مبتلا به لوسمی انجام شد.

روش‌ها: این کارآزمایی بالینی با مشارکت 60 نفر از مراقبین کودکان مبتلا به لوسمی انجام شد. گروه مداخله 5 جلسه مداخله معنوی بر اساس الگوی ریچاردز و برگین  و با تمرکز بر مبانی دین اسلام که مشتمل بر مؤلفه­ های نیایش، توکل و توسل، صبر، شکر ، طلب و بخشش بود روزانه به مدت 60 دقیقه دریافت نمودند. ابزار پژوهش فرم اطلاعات فردی، پرسشنامه سلامت معنوی و کیفیت زندگی نوجوان بود که توسط مراقبین پیش از مداخله و در پایان آن تکمیل گردید. داده­ها توسط نرم­افزار SPSS ویرایش 16 تحلیل شد.

نتایج: میانگین سن مراقبین در گروه کنترل 0.9 ±40 و مداخله 6.2±35.7 سال بود. طبق یافته‌ها تفاوت معنی‌داری بین میانگین نمره کل کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله در دو گروه به‌دست نیامد (0.05<P)، اما بعد از مداخله میانگین نمره بعد اجتماعی کیفیت زندگی در گروه مداخله به طور معنی‌داری کمتر از گروه کنترل بود (0.033=P).

نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد برگزاری جلسات حمایت معنوی می‌تواند بعد اجتماعی کیفیت زندگی کودکان مبتلا به لوسمی را ارتقا دهد. بنابراین پیشنهاد می‌گردد برنامه‌ریزی‌های لازم به منظور برگزاری چنین آموزش‌هایی با توجه به هزینه اندک و تاثیر‌گذاری نسبی آن‌ها برای مراقبین کودکان مبتلا به لوسمی پیش‌بینی شود.