زمینه و هدف: گیرنده‌های محیطی کانابینوئید و گلیسین در کنترل اخذ غذا نقش دارند. در این بررسی تداخل احتمالی این دو گیرنده در اخذ غذا بررسی شد.

روش‌ها : این تحقیق تجربی بر روی چهل سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام شد. در مرحله اول، اثر تجویز همزمان گلیسین (mg/kg 100) و آراشیدونیل-2- کلراتیل آمید )ACEA) آگونیست گیرنده‌هایCB1 (mg/kg 1) ، در مرحله دوم اثر پیش تزریق استریکنین هیدروکلرید ( آنتاگونیست رقابتی گیرنده‌های پس سیناپسی گلیسین) با دوز 01/0 بر اخذ غذای ناشی از ACEA ، در مرحله سوم اثر پیش تزریق 281AM  (آنتا­گونیست گیرنده‌های CB1) با دوز mg/kg 5/0 بر رفتار تغذیه‌ای ناشی از گلیسین بررسی شد و نهایتا در مرحله چهارم اثر متقابل 281AM و استریکنین هیدروکلرید مورد ارزیابی قرار گرفت.

نتایج: در مرحله اول، تزریق داخل صفاقی گلیسین اخذ غذا را به‌طور معنی‌دار افزایش داد. همچنین متعاقب تجویز افزایش معنی‌دار اخذ غذا حاصل شد (0/05>p). تجویز همزمان گلیسین و ACEA نسبت به تجویز هر کدام به‌تنهایی، اثر معنی‌داری بر اخذ غذا نداشت (0/05<p). در مرحله دوم، پیش تزریق استریکنین نتوانست از اثر افزاینده اشتهای ACEA جلوگیری کند. همچنین پیش تزریق 281AM تاثیر معنی‌داری بر اخذ غذای ناشی از گلیسین نداشت. در مرحله چهارم،  تجویز همزمان 281AM و استریکنین، اخذ غذای تجمعی را به‌طور معنی‌دار در مقایسه با تجویز هر کدام به‌تنهایی کاهش داد (0/05>p).

نتیجه‌گیری : تاکنون اثر گیرنده­های کانابینوئید CB1 بر رفتار تغذیه‌ای ناشی از گلیسین بررسی نشده است. در بررسی حاضر با وجود برخی اثرات هم‌افزایی، به‌نظر می‌رسد گلیسین و کانابینوئیدها هر کدام از مسیرهای عصبی جداگانه اشتها را افزایش می‌دهند.