زمینه و هدف: خودکارآمدی و ناامیدی از عوامل موثر بر کیفیت زندگی افراد است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین خودکارآمدی و ناامیدی در دانش آموزان ابتدایی انجام گردید.
روش­ها: مطالعه حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانش آموزان دختر و پسر دبستان محتشمی شهرستان تربت حیدریه بود و 89 دانش آموز دختر و پسر با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار سنجش پرسشنامه خودکارآمدی شرر، مقیاس ناامیدی کازدین و اطلاعات جمعیت شناختی بود. تحلیل نتایج با نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد.
نتایج: میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی و ناامیدی شرکت کنندگان در پژوهش به ترتیب 33/9±30/67، 01/2±69/4 بود.  بین خودکارآمدی و ناامیدی در پسران همبستگی معناداری وجود نداشت (546/0p= ،13/0- r=). از طرفی بین خودکارآمدی و ناامیدی در دختران همبستگی معکوس و معناداری بدست آمد (006/0 P=، 48/0- r=).
نتیجه­گیری: براساس نتایج احتمالا با بهبود شرایط خودکارآمدی میزان ناامیدی در دانش آموزان کاهش می یابد. اعمال روش‌های مناسب خودکارآمدی و غنی سازی محیط آموزشی و پرورشی دانش آموزان دراین زمینه مفید است. انجام مطالعات بیشتر در این حوزه پیشنهاد می گردد. 

واژه‌های کلیدی: خودکارآمدی، ناامیدی، کودکان

متن کامل [PDF 449 kb]   (3513 دریافت)