دوره 9، شماره 2 - ( 7-1400 )
جلد 9 شماره 2 صفحات 11-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
رضا دهقانی1 
، لیلا روحی 2، نوشا ضیا جهرمی1 ، سحر دهقانی3 ، خلیل خاشعی1
، لیلا روحی 2، نوشا ضیا جهرمی1 ، سحر دهقانی3 ، خلیل خاشعی1
1- گروه بیوشیمی، دانشکده علوم پایه، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران
2- گروه فیزیولوژی، دانشکده علوم پایه، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایرا
3- گروه بیوشیمی، دانشکده علوم پایه، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایرانآزاد اسلامی
2- گروه فیزیولوژی، دانشکده علوم پایه، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایرا
3- گروه بیوشیمی، دانشکده علوم پایه، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایرانآزاد اسلامی
چکیده: (3033 مشاهده)
زمینه و هدف: سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) با توجه به خصوصیات تمایزی و خود نوسازی، کاندید مناسبی برای طب ترمیمی محسوب میشوند، اما یکی از مشکلاتی پیشرو ایجاد استرس اکسیداتیو در بافت هدف و آپوپتوز سلول های بنیادی منتقل شده قبل از ترمیم بافت مورد نظر می باشد. پیش تیمار سلول های بنیادی با آنتیاکسیدان ها ممکن است آنها را نسبت به شرایط استرس اکسیداتیو مقاوم سازد. در مطالعه حاضر اثر آنتیاکسیدانی جینجرول بر سایتوتوکسیسیتی و القاء آپوپتوز ناشی از استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.
روش ها: در این مطالعه پژوهشی، سلولهای بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش جهت پیش تیمار به مدت ۴ و ۶ ساعت با غلظتهای مختلف جینجرول (۵۰، ۱۰۰، ۲۰۰ و ۴۰۰ میلیگرم/ میلیلیتر) انکوبه شدند و سپس با غلظت ۲۰۰ میکرومولار H2O2 به مدت ۲ ساعت تیمار گردیدند. سایتوتوکسیسیتی با روش MTS و وضعیت القاء آپوپتوز با استفاده از کیت انکسین- پروپیدیوم یدید بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 18، نرم افزار FlowJoو آزمون ANOVA و تست دانکن انجام شد.
نتایج: تیمار با جینجرول باعث افزایش وابسته به دوز و زمان توان زیستی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان در سایر غلظت ها میشود. همچنین در سایر غلظتها میزان آپوپتوز را در سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی به صورت وابسته به دوز و زمان، کاهش داد.
نتیجه گیری: جینجرول با کاهش استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی کارایی آنها در ترمیمهای بافتی را افزایش می دهد.
روش ها: در این مطالعه پژوهشی، سلولهای بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان و مغز استخوان موش جهت پیش تیمار به مدت ۴ و ۶ ساعت با غلظتهای مختلف جینجرول (۵۰، ۱۰۰، ۲۰۰ و ۴۰۰ میلیگرم/ میلیلیتر) انکوبه شدند و سپس با غلظت ۲۰۰ میکرومولار H2O2 به مدت ۲ ساعت تیمار گردیدند. سایتوتوکسیسیتی با روش MTS و وضعیت القاء آپوپتوز با استفاده از کیت انکسین- پروپیدیوم یدید بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 18، نرم افزار FlowJoو آزمون ANOVA و تست دانکن انجام شد.
نتایج: تیمار با جینجرول باعث افزایش وابسته به دوز و زمان توان زیستی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان در سایر غلظت ها میشود. همچنین در سایر غلظتها میزان آپوپتوز را در سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی به صورت وابسته به دوز و زمان، کاهش داد.
نتیجه گیری: جینجرول با کاهش استرس اکسیداتیو در سلول های بنیادی مزانشیمی کارایی آنها در ترمیمهای بافتی را افزایش می دهد.
واژه‌های کلیدی: جینجرول، استرس اکسیداتیو، آنتیاکسیدان، سلول های بنیادی مزانشیمی، آپوپتوز، سایتوتوکسیسیتی
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |