نیره پورملایی، علی محمدی، ادریس بذرافشان، مرتضی مرتضی اسمعیل نژاد، اکرم الملوک لاهیجانیان،
دوره ۸، شماره ۱ - ( ۶-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: منطقه سیستان با بیش از ۳۲۰ روز خشک یکی از کانون های رخداد ریزگردها بوده و هر سال بر تعداد روزهای دارای گردوغبار آن افزوده شده که پیامدهای اقتصادی اجتماعی و بهداشتی برای بیش از ۴۰۰ هزار نفر در این منطقه داشته است. پژوهش حاضر با نگاهی متفاوت به بررسی آسیب پذیری اجتماعی نقاط جمعتی این منطقه در برابر آلودگی هوا پرداخته است.
روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که با استفاده از شاخص آسیب پذیری اجتماعی (SVI) و شاخص های مرتبط جهت ارزیابی آسیب پذیری اجتماعی در برابر آلودگی هوا انجام پذیرفت.
نتایج: نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان می دهد که سه عامل مهم تاثیرگذار بر شاخص های اجتماعی یا SVI شامل تعداد تحصیل کرده ها و فارغ التحصیلان، تعداد پزشک در بیمارستان ها و تخت بیمارستانی و میزان درآمد می باشد. خروجی مدل ها نشان داده که شهرستان های سسیستان از آسیب پذیری اجتماعی بالایی برخوردار بوده، اما با این وجود شهرستان های هیرمند و نیمروز از شرایط حساسی از نقطه نظر آسیب پذیری اجتماعی برخوردار می باشند.
نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که نقاط جمعیتی از جمله کانون های شهری و روستایی در برابر آلودگی هوا از نظر آسیب پذیری اجتماعی متفاوت بوده و شهرستان های نیمروز و هامون پایین ترین رتبه آسیب پذیری اجتماعی را دارا می باشند.
