زمینه و هدف: آموزش بالینی یک جزء مهم در آموزش پرستاری تلقی می‌گردد. با این وجود، کیفیت آموزش بالینی کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا این مطالعه با هدف تعیین موانع قابل اصلاح آموزش بالینی از دیدگاه مربیان و دانشجویان پرستاری و هوشبری انجام گردید.
روش‌ها: این مطالعه به روش توصیفی بر روی دانشجویان پرستاری و هوشبری دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. واحد‌های مورد مطالعه به روش سرشماری انتخاب گردیدند. تعداد کل واحد‌های مورد مطالعه ۹۵ نفر بودند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه تعیین موانع آموزش بالینی و نیز فرم نظرسنجی موانع قابل اصلاح آموزش بالینی بود. تعیین روایی هر دو پرسشنامه به روش روایی محتوا و پایایی آن‌ها نیز به روش ضریب آلفای کرونباخ صورت گرفت. تجزیه تحلیل داده‌ها به کمک نرم افزارSPSS نسخه ۱۶ و با استفاده از آزمون‌های آمار توصیفی انجام شد.
نتایج: میانگین سنی دانشجویان مورد مطالعه ۴,۳۹±۲۵.۱۴ سال بود. یافته‌های مطالعه ۹ مانع قابل اصلاح آموزش بالینی شامل توجه ناکافی مربی به نیاز‌های آموزشی دانشجویان در محیط آموزش بالینی، بازخورد ناکافی به دانشجویان، نامشخص بودن اهداف و شرح وظایف دانشجویان، صرف اغلب اوقات کارآموزی به مطالب تئوری، تاکید نکردن مربیان بر انجام پیش مطالعه، رعایت نکردن مراحل آموزش بالین، عدم وجود قدرت تصمیم‌گیری به طور مستقل در زمینه انجام مهارت‌های تکنیکی، قابلیت کم اجرایی روش‌های جدید آموزشی با امکانات موجود و نبود سیستم ارزشیابی واحد برای دانشجویان مشخص نمود.
نتیجه گیری: گرچه موانع زیادی در آموزش بالینی به خصوص در بخش های مراقبت ویژه وجود دارند که موجب اختلال در کیفیت آموزش بالینی می‌شوند، اما اکثر این موانع قابلیت اصلاح داشته و می‌توان با رفع این موانع به بهبود عملکرد دانشجویان و در نهایت ارائه مراقبت‌های مؤثر و ایمن دست یافت.
