جواد حسینی، ناهید حسین زاده، فرشته عیدی، محبوبه فیروز، سمانه دامغانی، اسحق ایلدرآبادی،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( ۱۲-۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)[۱] سومین عامل مرگ بیماران در جهان است. بستری بیماران در بیمارستان فرصت مناسبی برای درگیر نمودن مراقبین در مراقبت از بیماران است. مطالعه حاضر با هدف تعیین و مقایسه تأثیر آموزش چهره به چهره به سالمندان و مراقبین بر شدت بیماری COPD انجام گرفت.
روش ها: این مطالعه به روش کار آزمایی بالینی دو گروهه، بیماران مبتلا به COPD مراجعه‌کننده به بخش داخلی بیمارستان امام خمینی (ره) در شهر اسفراین انجام شد. در گروه آموزش به سالمند و آموزش به مراقب هر کدام ۲۹ سالمند حضور داشتند.. آموزش هر دو گروه به صورت انفرادی و چهره به چهره در چهار جلسه‌ی ۲۰-۳۰ دقیقه‌ای بود. پرسشنامه شدت بیماری (CAT) COPD Assessment Test قبل مداخله، حین ترخیص و یک ماه بعد از اتمام مداخله توسط بیماران تکمیل شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون‌های آماری کای دو، دقیق فیشر، من ویتنی و فریدمن و با استفاده از نرم افزار SPSS۲۴ انجام شد.
نتایج: شدت بیماری در گروه آموزش به سالمند و در گروه آموزش به مراقب در قبل از مداخله، حین ترخیص و یک ماه بعد، باهم تفاوت معناداری داشتند(p< ۰/۰۰۱) . همچنین بین دو گروه از نظر تاثیر آموزش بر شدت بیماری تفاوت معنی داری وجود نداشت(P>۰/۰۵).
نتیجه گیری: هر دو روش آموزش چهره به چهره به سالمندان و مراقبین موجب کاهش شدت بیماری COPD شد. از آنجایی که اکثر سالمندان توسط مراقبین و به صورت رایگان مراقبت می شوند. آموزش به مراقبین روشی کم هزینه است. بنابراین پرستاران می‌توانند با آموزش به آنان، زمینه ارتقاء سلامت سالمندان را فراهم نمایند.
.Chronic Obstructive Pulmonary Disease
