مجله دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه

زمینه و هدف: فعالیت‌های هوازی نقش مهمی در بهبود مقاومت به انسولین در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو دارد. با آن­که وضعیت تمرین هوازی و به‌‌ویژه شدت آن عامل مهمی درکاهش مخاطرات بیماران دیابتی است، اما اطلاعات اندکی در این زمینه در دسترس است. لذا این پژوهش با هدف مقایسه­ی دو نوع تمرین هوازی با شدت­های مختلف بر سطوح ویسفاتین و RBP4 سرمی در زنان چاق دیابتی نوع دو انجام شد.

روش­ ها: این مطالعه به روش نیمه تجربی و بر روی 24 نفر از بیماران دیابتی که فعالیت بدنی منظمی در طول هفته نداشتند، انجام شد. نمونه­های مورد پژوهش به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه 8 نفره شامل دو گروه مداخله (گروه با تمرینات تداومی پرشدت و گروه با تمرینات تداومی کم شدت) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه‌های مداخله تمرینات را 3 روز در هفته به مدت 16 هفته دریافت نمودند. گروه کنترل هیج مداخله ای را در این مدت دریافت نکردند.

نتایج: تمرینات پرشدت تناوبی بر میزان ویسفاتین و RBP4 سرمی در افراد دیابتی نوع دو تاثیر معنی­داری نداشت (0.05p>)، اما بر میزان انسولین و مقاومت به  آن موثر بود (0.05>p). همچنین یافته­ها نشان داد 16 هفته تمرین کم شدت تداومی بر میزان ویسفاتین،  RBP4و مقدار انسولین تاثیر معنی­داری ندارد (0.05p>).

نتیجه­ گیری: فعالیت بدنی هوازی بهبود فاکتورهای خونی را برای بیماران دیابتی نوع دو در پی دارد و باعث کنترل قند خون و بهبود مقاومت به انسولین می­شود. همچنین توجه به این نکته لازم است تفاوت بارزی میان شدت­های مختلف تمرین هوازی دیده نشد.