دوره 6، شماره 2 - ( 6-1397 )
جلد 6 شماره 2 صفحات 9-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Khatibi S, Zare Z, Aghaee-Bakhtiari S H. Optimization and comparison of three commercial carriers for efficient transfection into the peripheral blood mononuclear cells (PBMCs). jmsthums 2018; 6 (2) :1-9
URL: http://jms.thums.ac.ir/article-1-533-fa.html
URL: http://jms.thums.ac.ir/article-1-533-fa.html
خطیبی سپیده، زارع زینب، آقایی بختیاری سید حمید. بهینه سازی و مقایسه سه حامل تجاری درترانسفکشن موثر به سلولهای تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) . مجله دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه. 1397; 6 (2) :1-9
1- گروه زیست فناوری پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
2- گروه مهندسی بافت و سلولی کاربردی، دانشکده فناوری های نوین، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
3- مرکز تحقیقات بیوانفورماتیک، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
2- گروه مهندسی بافت و سلولی کاربردی، دانشکده فناوری های نوین، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
3- مرکز تحقیقات بیوانفورماتیک، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
چکیده: (6676 مشاهده)
زمینه و هدف: سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMC) از اجزای اصلی سیستم ایمنی بوده که در اغلب مطالعات ایمونولوژیک مورد استفاده قرار میگیرند. ترانسفکشن این سلولها به این جهت که بیشتر روش های انتقال به سلولهای PBMC، بازدهی مناسبی ندارند، از موضوعات کلیدی محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه سه حامل تجاری در ترانسفکشن سلول های خون محیطی است.
روش ها: جداسازی سلول های PBMC از خون محیطی توسط فایکول انجام شد. پس از کشت سلول های مذکور، وکتور PMAX-GFP با استفاده از کیت پلی فکت، لیپوفکتامین 2000 و لیپوفکتامین 3000 به سلول ها ترانسفکت شد و میزان ترانسفکشن هر کدام از روشها توسط میکروسکوپ فلورسنت مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج: میزان ترانسفکشن سلولهای PBMC توسط لیپوفکتامین 2000 و لیپوفکتامین 3000 پس از گذشت24، 48، 72 و 120 ساعت حدود 2 تا 3 % و میزان ترانسفکشن این سلول ها توسط پلی فکت پس از گذشت 120 ساعت حدود 70% بود.
نتیجه گیری: به طور کلی بازده ترانسفکشن سلول های PBMC توسط پلیفکت نسبت با افزایش زمان بهترین بازدهی را داشت که روش جدیدی برای انتقال ژن به این سلول می باشد. به طور کلی
میتوان گفت عامل زمان و سمیت کمتر پلی فکت برای سلول های PBMC حائز اهمیت بوده و باعث افزایش بازده ترانسفکشن این سلول ها نسبت به سایر حامل های تجاری استفاده شده در این مطالعه می باشد.
روش ها: جداسازی سلول های PBMC از خون محیطی توسط فایکول انجام شد. پس از کشت سلول های مذکور، وکتور PMAX-GFP با استفاده از کیت پلی فکت، لیپوفکتامین 2000 و لیپوفکتامین 3000 به سلول ها ترانسفکت شد و میزان ترانسفکشن هر کدام از روشها توسط میکروسکوپ فلورسنت مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج: میزان ترانسفکشن سلولهای PBMC توسط لیپوفکتامین 2000 و لیپوفکتامین 3000 پس از گذشت24، 48، 72 و 120 ساعت حدود 2 تا 3 % و میزان ترانسفکشن این سلول ها توسط پلی فکت پس از گذشت 120 ساعت حدود 70% بود.
نتیجه گیری: به طور کلی بازده ترانسفکشن سلول های PBMC توسط پلیفکت نسبت با افزایش زمان بهترین بازدهی را داشت که روش جدیدی برای انتقال ژن به این سلول می باشد. به طور کلی
میتوان گفت عامل زمان و سمیت کمتر پلی فکت برای سلول های PBMC حائز اهمیت بوده و باعث افزایش بازده ترانسفکشن این سلول ها نسبت به سایر حامل های تجاری استفاده شده در این مطالعه می باشد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Designed & Developed by : Yektaweb