مجله دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه

زمینه و هدف: انتروکوک‌ها کوکسی های گرم مثبت، از مهمترین پاتوژن‌های انسانی بوده و عامل عفونت‌های بیمارستانی و اکتسابی از جامعه محسوب می‌شوند و مقاومت ذاتی به تعدادی از عوامل ضد میکروبی دارند. هدف از این مطالعه بررسی الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی انتروکوک‌های جدا شده از بیماران مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی قاﺋم دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود.

روش‌ها: در مجموع 110 ایزوله انتروکوکی از فروردین تا مهر سال 94 از بیمارستان آموزشی قاﺋم دانشگاه علوم پزشکی مشهد جمع‌آوری شد. سپس تعیین حساسیت ایزوله‌ها نسبت به 10 آنتی‌بیوتیک منتخب به روش دیسک دیفیوژن (MDDM) انجام شد.

نتایج: مقاومت سویه‌های انتروکوکی به آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین، پنی‌سیلین، سفتریاکسون، اریترومایسین، آمپی‌سیلین، آموکسی‌سیلین، سیپروفلوکساسین، جنتامایسین، نالیدیکسیک اسید و کوتریموکسازول به ترتیب 4/5 درصد، 5/54 درصد، 70 درصد، 79 درصد، 8/41 درصد، 5/35 درصد، 8/71 درصد، 4/65 درصد، 89 درصد، 8/71 درصد بود. در این مطالعه (6/83 درصد) 92 ایزوله مربوط به نمونه ادرار و (3/16 درصد) 18 ایزوله مربوط به نمونه‌های مختلف (7 ایزوله از خون، 1 ایزوله از مایع مغزی–نخاعی، 3 ایزوله از زخم و 7 ایزوله از ترشحات) بود. ایزوله‌های باکتری از (51 درصد) 56 نفر مرد و (46 درصد) 54 نفر زن جداسازی شد.

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، درصد قابل توجهی از سویه‌های انتروکوکی مقاومت بالایی به آنتی‌بیوتیک‌های نالیدیکسیک اسید، اریترومایسین، سیپروفلوکساسین، کوتریموکسازول و سفتریاکسون را نشان می‌دهند. بنابراین، استراتژی‌های درمانی مناسب برای کنترل و جلوگیری از گسترش گونه‌های مقاوم مورد نیاز است.